اشعار

مـا گــدائـیـم گـدائـیـم گـدای دو حــسـن            زیر دین کرم و لطف و عطای دو حسن

وای اگر نان خور هر بی‌سر و پایی بشویم            روزی ما گره خورده به وفای دو حسن

ای جـانِ جانِ جانِ جانم یا أباالمـهـدی            ای تـا ابـد نـام و نـشانـم یا أباالـمهـدی

وقت سحـر هر دانۀ انگـور می‌گـوید:            ای بـاغـبـانِ مـهـربـانـم یا أبـاالـمـهدی

دوره‌گردی می‌کنم دور و برت بابُ‌الکرم            من گدایی می‌کنم در محضرت بابُ‌الکرم

ای یکی مـانـده به آخـر ای امـامِ دلـربا            من دخیل افتاده‌ام پشتِ درت بابُ‌الکرم

کسی که ماه شب چـارده اسیرش بود            سرِ تمامی افلاک، سر به زیرش بود
کسی که دست خدا دستِ دستگیرش بود            هزار چشمۀ جوشان پی کـویرش بود

با تو در نسل حسین ابن علی آمد حسن            شادمان از این ولادت بوده صد درصد حسن

تو شدی ابن الرضای سـوم این خاندان            پس نوشتم سامرا ابن الرضا، مشهد حسن

تـلالـوء ‌نــور خــدایـی‌ حـسـن            جـمـال ذات کـبـریـایـی ‌حـسن
خـدا، خـدا‌، خـدانـمـایی‌ حـسن            ذکـر شـریف تو چـه‌ها می‌کند

رفته ست با صد شاخه گل خیل گدا امشب            اینجا نباش ای دل برو در سامرا امشب

حاجاتِ خود را دستچین کن یک به یک بردار            زانو بزن در محـضرش با اولـیا امشب

هشـتـم مـاه ربـیـع الـثـانی آمد دلـبریی            در مدیـنه کودکی زیبا ز نسل حیدری
از گلستان ولا گشته شکـوفا غـنچه ای            تا کـند اهل ولا را بـعـد بـابـا رهـبری

امشب که کار و بار گدایان گرفته است            بوی بهـشـت عـالـم امکان گرفته است

حاجات ما روا شده بـاران گرفته است            عالم تمام، ذکر حسن جان گرفته است

ای جـلـوه گاه نـور، سـلام ای امـام من            زیـبـا جـواب مـی‌دهـی آقـا ســلام مـن
کی می‌شود بمن تو بگـویی؛ غـلام من            من دلخوشم که هست به وصفت کلام من

عـالـم شده شـاد از بـرکاتش امشب            گـردیـده امـان از صـدقـاتش امشب

لـبــریــز شــده بـیـت امــام هـــادی            از آل رسـول و صلـواتـش امـشـب

عرض حاجت با تو دارم یا امام عسکری            ای خدایت داده بر خلق دو عـالم برتری

ای گدایت را به خیل شهریاران سروری            خاک پایت زُهره و خورشید و ماه و مشتری

بوی عطرِ عشق و شیدایی رسید            فـصلِ زیـبای شـکـوفایی رسید

از مـیـان عـرش آوایـی رسـیـد            ای گـدایـان وقـتِ آقـایی رسـیـد

سرمان گرمِ عطش بود، که باران آمد            ابر رحـمـت به سر خـاک بـیـابان آمد

کنج این خـلوتِ سرمازده می‌لـرزیدیم            که نـگـاه تـو به امـداد زمـسـتـان آمـد

بـار دیگـر فـضـا مُـعَـطَّـر شـد            هـمه جـا روشـن و مُـنَـوَّر شـد

حاصلِ عشقِ بینِ شمس و قمر            پـسری شد که تاج هر سر شد

ربیع الثانی و در هشتمین روزش بهار آمد           خزان غم شد وگلهای شادی بیشمار آمد

به استقبال نوگل غنچه‌ای از گلشن زهرا           به شادی نغمه‌خوان از جنت الاعلی هزار آمد

نذر گـل روی تو باید شهـر را آذین کنم           اسباب شور و شادی عشّاق را تأمین کنم

وقتی که یاری می‌رسد عطر بهاری می‌رسد           شبهای دی را با دمت شبهای فروردین کنم

مستم امشب من ز صهبای امام عسکری            سر نهم در سجده بر پای امام عسکری

فوق عرش حق بود جای امام عسکری            سوز نی باشد چو از نای امام عسکری

آمدی دریا شدی غرق خجالت شد سراب           دستهایت ماه را بیدار کرد از نازِ خواب

باز هم تا ناکجـای عـرش نـورانی شد و           مهربان برداشت دستِ حق نقاب از آفتاب

مسیـر شهـر مدیـنه سـتاره بـاران بود            و کوچه کوچۀ این راه، ریسه بندان بود

مُـقَّـربان الـهـی بـه صف شـده بـودنـد            هوای مستی و عاشق شدن نمایان بود